DE TUSSENTIJD

Ik liep al een tijdje te denken over mijn eigen leven, zoals die dingen gaan, je piekert en filosofeert wat. En ik vond het eigenlijk zo jammer dat ik pas zo laat in mijn leven tot de conclusie kwam dat je als mens eigenlijk je hart moet volgen. Blind moet kunnen varen op je intuïtie. Dat zeg ik nu heel makkelijk, maar dat is natuurlijk een heel proces geweest van vallen en opstaan. Je onderbuikgevoel is een soort kompas (mijns inziens) en als je dat kompas negeert, omdat je hoofd er van alles van vindt, omdat je gevoel soms niet redelijk lijkt, of gek, als je dat negeert dan wordt je er niet blijer van. We hebben allemaal wel eens dat we iets doen omdat je denkt dat het goed voor je is terwijl je onderbuikgevoel zegt ‘hier heb ik zo geen zin in!’ Maar het punt is dat we allemaal zijn opgevoed met het idee dat je door moet zetten, dingen af moet maken en soms nou eenmaal dingen moet doen die je niet per se leuk vindt, dat hoort er nou eenmaal bij.

Dus het lastige is; wanneer heeft je gevoel echt een boodschap en wanneer ben je bijvoorbeeld gewoon lui, of angstig? Dat mag je zelf uitvissen! Voor mij gaat het hierom; je staat op en krijg je dan energie van dingen, heb je zin in de dag die voor je ligt, of zijn er dingen die je moet oplossen voor jezelf om blijer te worden? Om een leuker leven te hebben, fijnere vrienden, dat soort dingen. En maakt het dan uit wat andere mensen daarvan vinden, pas je je daarom aan, of ga je je eigen weg? Als Rome voor het hart staat, heb ik de weg naar Rome van voor naar achter, van achter naar voren afgelegd en alle zijweggetjes ook nog even meegenomen. Ik heb als het kleine zigeunermeisje huilend op stenen gezeten en eindeloos bloemetjes geplukt aan de kant van de weg. Van het uitzicht genoten, gevaarlijke kruisingen keer op keer toch maar gepakt en ik weet niet hoeveel paar schoenen versleten.

Weet je, ik vond het altijd belangrijk dat mijn kinderen leerden kijken naar de schoonheid van de natuur en iets bijgebracht kregen over mooie dingen in het leven, over vriendschap en de maakbaarheid van het bestaan. Daarom heb ik ze op een hele fijne en bijzondere school gedaan, waar ik ook een miljoen kilometer voor heb gereden elke dag weer, maar dat was het me waard. Omdat we kinderen tegenwoordig opvoeden om mee te kunnen in de maatschappij, om cijfers te halen, om niet onder te doen etc etc. Maar je kunt wel hoge cijfers halen en niet buiten de boot vallen bij je vriendjes, maar wordt je hart daar blij van? Tuurlijk als je ouders blij zijn ben jij ook best blij, maar is het niet beter om dingen te leren doen, waar je zelf een goed gevoel van krijgt? En als je dan blijft zitten, moet je je dan altijd maar rottig voelen omdat je niet mee kon komen? Of mag je blijven zitten omdat je zo genoten hebt van de bloemetjes aan de kant van de weg? We zijn nou eenmaal geen cijfer in een statistiek. Alles gaat uiteindelijk om prestatie. Maar ik denk, dat je de mooiste prestaties krijgt vanuit een blij gevoel, een warm gevoel van binnen, het gevoel dat de weg waarop je zit de jouwe is.

Ik zeg altijd tegen mijn kinderen, als je iets doet wat je graag doet, doe je het beter dan iemand anders. En dus regel je je eigen plekje in de maatschappij. Wil je liever werken met een streber, of iemand die neuriënd zijn of haar werk doet. Met hier of daar een flinke schram van het vallen en opstaan natuurlijk, we zijn geen van allen perfect. En gelukkig maar, dat maakt ons interessant en leuk!

Dus zo ontstond Leentje, omdat ik altijd nadenk over die dingen en waarom ze mis of goed gaan. Omdat ik denk dat de weg naar je hart de enige waardevolle is in het leven en alles wat een obstakel opwerpt, alles wat een rotsblok is moet je gewoon wegrollen. Je hebt niemand nodig om gelukkig te zijn, geen man hoeft je te redden als je iets sufs doet (lees Sneeuwwitje, Assepoester, Doornroosje) doe lekker iets sufs en leer ervan! Mannen hoeven jou niet te redden, dat is ook voor die mannen helemaal niet leuk. Probeer gewoon evenwaardig te zijn en ten allereerste, blij met jezelf. We komen en gaan alleen op deze wereld en natuurlijk als je het fijn hebt met iemand is dat gezelliger wellicht dan alleen, maar het is niet ‘de norm’ als je blij en gelukkig wilt zijn. Want alles wordt zoveel ingewikkelder als je constant moet schipperen en rekening houden met gevoelens van anderen, zoals dat werkt in relaties, dat maakt ‘je eigen hart volgen’ best een heel stuk lastiger. Want iemand anders moet wel accepteren dat jij geen dingen tegen je natuur wilt doen. En daar begint het onderbuikgevoel al te wringen en daar moet je dan iets mee.

Je ziet, ik wil gewoon een beetje blij en gelukkig in het leven staan en wat iemand anders daar verder ook van denkt zal mij weinig doen omdat mijn geluk niet afhangt van wat mensen van me vinden. En natuurlijk, mijn schrammen en blauwe plekken in deze zijn dat ik natuurlijk ook wel eens struikel en denk, ‘wat als iedereen het stom vindt of ze zeggen zij moet ook weer zo nodig dit of dat’. Ja goed, dan heb ik met heel veel liefde en plezier iets gemaakt waar ik zelf blij van werd. En ze leefde nog lang en gelukkig, Ja toch?

En dat wilde ik vertellen met Leentje en haar lange weg. En dat het gaat over twee ouders die ruzie maken, dat leek me leuker dan een heks, of iets anders engs, ruzie is al eng genoeg voor een kind. Vaak zijn kinderen al vroeg de ouders van hun ouders, staan ze erbij en kijken ze ernaar en denken ‘waarom moet dat zo?’ Omdat pappa en mamma nog wat schrammen en builen moeten vallen voordat ze op de goede weg zitten, kennelijk. Maar daar kunnen die kleintjes natuurlijk niets aan doen, laat ze maar lekker aan zichzelf denken en al vroeg ergens opslaan dat andere mensen en kinderen super eigenwijs zijn en toch vaak niet luisteren, want zij zitten op hun eigen weggetje. Leentje voelt zich daardoor vaak alleen, daarom heet ze Leentje, van ‘alleen.’ Alleen is niets slechts of geks, alleen is soms een feit, het is je begin en je einde en je mag zelf weten wat je met de tussentijd doet.

Liefs,

Babette